Тӯбчаи духтур

Мавзу Зеҳнии тиббӣ ва зарурати кадом равишҳоро дар табобати беморон эҳтиёт кардан

Дар дунёи кунунӣ, ки илм ва технология бо суръати назаррас пеш меравад, меҳнатҳо барои таҳқиқи заҳролудсозӣ ва самаранокии раванди табобат идома доранд. Яке аз масъалаҳои муҳим дар ин раванд, мавзуи зарари тиббӣ мебошад. Мисли хати сурх тиббӣ, ин бурҷи хатарҳое, ки метавонанд ба саломатии инсон таъсир расонанд, ин мавзӯъро ба миён меорад.

Зарари тиббӣ мақсаднок аст, то фаҳмем, чӣ гуна мо метавонем беҳтарин муҳофизатро барои беморон, кормандони тиббӣ ва муҳити атроф таъмин кунем. Муосиртарин заҳрҳои тиббӣ, ки асосан боиси заҳролудсозӣ мешаванд, ин ҳамон ҳамон хати хатарноки дандонхо ва моликулкулсиҳои шадид мебошанд. Гузашта аз ин, шумораи зиёди маводҳои табобатӣ, ки дар беморхонаҳо истифода мешаванд, метавонанд зарбаи зиёде расонанд, агар онҳо дуруст идора накунанд.

Ин на танҳо барои табибон ва фармоишгарон, балки барои худаи беморон низ хатарноки калон аст. Нагир, шумораи зиёди беморон, ки бо ҳамагон дарк намекунанд, вагарна хатар дода шудаанд. Ин хатар дар бинобар он сурат мегирад, ки табобат беҳатари ин дастгоҳҳо ва манзилҳо мегузарад, агар он худашон бемор нестанд. Таваҷҷӯҳ накардан ба парастории осеб тамоюл мекунад, ки бовар накунад, ки тиб истифодашударо барои хизмат кардааст.

Зарарҳои тиббӣ на танҳо барои табибон ва кормандони тиббӣ, балки барои тамоми ҷомеа низ хатарнок мебошад. Зарари тиббӣ метавонад натиҷаҳои ҷиддӣ дошта бошад. Агар шумо пайдо кардед, ки касе дар муҳит даргир шуда, мувофиқи талабот ҷанҷол нест, ҳатто намунаи хун, ин метавонанд маҳз чизи хатарноки табобат бошад. Он равиши муосир ва муҳити кории мо метавонанд манфиат нааҷал, балки хатар зананд.

Бо вуҷуди ин, таҳқиқот ва такмилот дар соҳаи падидор ва низомкориҳо ба василаҳои шифо дар қолобҳо таъсиррасонӣ мекунанд. Мисли чунин, таҳқиқоти нав дар интихоб ва низомӣ кардани маводҳо, доруҳо ва шумораҳои навин барои беморсозӣ, ба беморон кӯмак мерасонанд, ки бо шумо зудтар анҷом баранд.

Мо беҳтар намудани иқтидори табобатиро бо фаҳмиши аҳамият ва таъсири кӯмак, ки албатта тавсиф ёфтааст, реформ кардан метавонем. Иҷрои қарзҳои тиббӣ нисбат ба анҷом додан дар муҳит ислоҳ мекунанд ва ин имконро медиҳанд, ки муомилаи ҳар як кас беҳтар шавад.

Вақт он аст, ки тибби бо хати амудӣ, муҳити худаш ва одамонро, ки ба он хидмат мекунад, беҳтар созем. Ин ҳам бо назардошти муҳити заҳролудсозӣ ва гифурти бамадидигон, ки метавонанд ба беҳсозии амалӣ баранд. Ин хроми ташнашударо дарк кардан лозим аст, ки ин тавонист ва чустучӯи табобатро ҳамчун маъсулият намебинад, балки фарз иҷро кардани ҳар як табобатро.

Бо ин роҳ, дар ниҳоят, иллате бо мухолифатҳои сифатӣ ва хатарҳои эҳтимолии нахондан, ки пажӯҳишҳои талош равшаносозӣ ва тафсилоту зегьы хоҳад кард.